ساختمان سبز به ساختمانی گفته می‌شود که براساس اصول کاهش آسیب به محیط زیست، بهینه‌سازی مصرف انرژی و کاهش آلاینده‌های محیطی طراحی، ساخته و استفاده می‌شود. این اصول در سه دسته زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی تقسیم می‌شوند. جالب است که بدانید با توجه به هماهنگی کامل معماری سنتی ایران با محیط و استفاده حداکثری از انرژی‌های تجدیدپذیر در هنگام بهره‌برداری، می‌توان گفت همه ساختمان‌های سنتی ایران جزو ساختمان‌های سبز به شمار می‌روند. به عنوان نمونه استفاده از بادگیرها، استفاده از فضای تابستان نشین و زمستان نشین، گودال باغچه و فضای سبز داخلی، استفاده از مصالح سبز مانند خشت با حداکثر بهره‌وری و … از جمله بی‌شمار ویژگی‌های معماری سنتی ایران است که آن را جزو معماری سبز قرار می‌دهد. به طور کلی به ساختمانی سبز می‌گویند که از یک یا چند ویژگی زیر برخوردار باشد.

• مصرف منابع انرژی مانند برق، گاز، آب و … را بهینه کند.
• باعث بهبود کیفیت هوای محیط داخلی ساختمان شود.
• از مصالح سبز و سازگار با محیط زیست ساخته شود.
• از انرژی‌های تجدیدپذیر مانند انرژی باد و خورشید استفاده نماید.
• امکان بازیافت و استفاده مجدد را فراهم کند؛ مانند استفاده از آب باران برای آبیاری گیاهان و جلوگیری از هدر رفت آن
• با تغییرات محیطی اقلیم اطراف خود سازگار باشد.
• انتشار آلودگی در محیط را کاهش دهد؛ مانند کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای
• از نظر زیست محیطی باعث بهبود کیفیت زندگی ساکنان شود.

ساختمان سبز با توجه به بهینه‌سازی مصرف انرژی می‌تواند هزینه انرژی ساکنان را تا ۵۰ درصد کاهش دهد و هم‌چنین باعث افزایش ارزش ذاتی ساختمان شود.